بالاتر از محدوده نور مرئی، نور فرابنفش برای انسان نامرئی می شود، بیشتر به این دلیل که توسط قرنیه زیر 360 نانومتر و عدسی داخلی زیر 400 نانومتر جذب می شود.
علاوه بر این، میله ها و مخروط های واقع در شبکیه چشم انسان نمی توانند طول موج های بسیار کوتاه فرابنفش را تشخیص دهند و در واقع توسط اشعه ماوراء بنفش آسیب می بینند.
بسیاری از حیوانات با چشمانی که نیازی به لنز ندارند قادرند اشعه ماوراء بنفش را با مکانیسم‌های جذب فوتون کوانتومی، به همان روش شیمیایی که انسان نور مرئی را تشخیص می‌دهد، تشخیص دهد.
منابع مختلف نور لامپ هالوژن نور مخفی مرئی را با فاصله 420-680 نانومتر تا 380-800 نانومتر تعریف می‌کنند.
در شرایط آزمایشگاهی ایده آل، افراد می توانند مادون قرمز را حداقل تا 1050 نانومتر ببینند؛ کودکان و بزرگسالان جوان ممکن است طول موج های فرابنفش را تا حدود 310-313 نانومتر درک کنند. رشد گیاه نیز تحت تأثیر طیف رنگی نور است، فرآیندی که به عنوان فوتومورفوژنز شناخته می شود.
سرعت نور در خلاء دقیقاً 299 792 458 متر بر ثانیه تعریف شده است. مقدار ثابت سرعت نور در واحدهای SI از این واقعیت ناشی می شود که اکنون متر بر حسب سرعت نور تعریف می شود. همه اشکال تابش الکترومغناطیسی دقیقاً با همین سرعت در خلاء حرکت می کنند.
فیزیکدانان مختلف در طول تاریخ سعی کرده اند سرعت نور را اندازه گیری کنند. گالیله تلاش کرد سرعت نور را در قرن هفدهم اندازه گیری کند. یک آزمایش اولیه برای اندازه گیری سرعت نور توسط اوله رومر، فیزیکدان دانمارکی، در سال 1676 انجام شد.
رومر با استفاده از تلسکوپ، حرکات مشتری و یکی از قمرهای آن، آیو را مشاهده کرد. او با توجه به اختلافات در دوره ظاهری مدار آیو، محاسبه کرد که نور حدود 22 دقیقه طول می کشد تا قطر مدار زمین را طی کند.
اما اندازه آن در آن زمان مشخص نبود. اگر رومر قطر مدار زمین را می دانست، سرعت 227000000 متر بر ثانیه را محاسبه می کرد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.